We believe we will win! (dag 31-38)

Lieve allemaal,

Daar zijn we weer hoor, met een nieuwe update!

Afgelopen week was het in het ziekenhuis een erg rustige week in verband met de ‘the holiday weekend’. Daarom weinig operaties en woensdag zelfs maar twee uurtjes onderwijs, wat trouwens wel erg leerzaam was. Dinsdagavond hebben we de wedstrijd VS-België in de stad gekeken. Dit was een erg bijzondere ervaring. Het is ons duidelijk dat Amerikanen geen snars begrijpen van voetbal. Helemaal bijzonder was het toen een of andere sekteleider de boel begon op te ruien met de slogan: i believe that we will win. Na de twee doelpunten tegen was dit geloof volledig weg (waardoor de helft van de supporters het plein af liep), maar dit vlamde weer volledig op na een tegendoelpunt. Helaas voor de Amerikanen is hun nationale team het helaas niet gelukt om de winst te pakken. Donderdag zijn we naar Washington vertrokken om daar op vrijdag independence day te vieren en de rest van het weekend de toerist uit te hangen.

Onze trip donderdag begon al lekker.. We moesten lijn 17 hebben naar downtown om daar de bus naar het vliegveld te pakken. (Wij studenten reizen natuurlijk zo goedkoop mogelijk). De 17 was rijkelijk laat dus toen de bus eraan kwam zijn we snel ingestapt in de hoop dat we de overstap zouden halen. Na een half uur te hebben rondgetoerd en al meermaals tegen elkaar te hebben gezegd dat de bus wel een hele rare route nam, kwamen we tot het heldere besef dat we in de verkeerde bus waren gestapt.. En onderhand al helemaal aan de verkeerde kant van de stad waren beland. Gelukkig kwamen we er wel op tijd achter, in die zin dat we nog over konden stappen op een andere lijn naar downtown. Daar konden we een bus later pakken naar het airport en waren we een kwartier voordat de check-in zou sluiten aanwezig. Verder verliep de reis erg voorspoedig en stonden we om half twee 's middags al in Washington. Ons hotel lag vlak bij de metro waardoor we te vroeg waren bij het hotel en de receptionist ons (en de andere nieuwkomers) tot stipt 15h liet wachten op ons pasje voor de kamer.
‘s Middags zijn we eerst naar Georgetown gelopen waar we wat hebben gewinkeld, straatjes bekeken hebben en lekker hebben gegeten. Na het eten zijn we doorgelopen naar het witte huis om te kijken of Obama al klaar was voor het grote feest van de dag erop. Aan het eind van de avond zijn we met de metro terug gegaan om ons kingsize bed op te zoeken. Heerlijk groot, fijne lakens, fijne kussens die niet kraken! Helaas voor Lotte had Kim de deken opgeëist, waardoor de eerste nacht aan de koude kant was voor haar.. Je went sneller aan alleen slapen dan je denkt.

Vrijdag was de grote verjaardag van de natie! Wij waren er helemaal klaar voor. We hadden vooraf uitgezocht waar we moesten zijn en hadden kleren bij ons in de juiste kleuren. Waar we alleen niet aan hadden gedacht, was dat het in Washington ontzettend heet is en dat er weinig schaduw is. We waren dus al snel twee rode kreeftjes (ten eerste van oververhitting en later ook nog verbrand). ‘s Middags hebben we een parade gezien waar verschillende organisaties, bevolkingsgroepen en militairen aan deelnamen. Heel Amerikaans maar erg leuk. Na de parade zijn we samen met alle Amerikanen naar het National Museum of American History gegaan. We hebben alle highlights van de Amerikaanse geschiedenis gezien. We misten wel een aantal kritische momenten, maar voor lowlights zal wel geen plaats meer zijn geweest in het museum. Wisten jullie trouwens dat niet Amerika de eerste (en als enige land) atoombom heeft gegooid, maar dat dit eigenlijk Duitsland was? Nee? Wij ook niet. Hier in Amerika zijn ze daar wel van op de hoogte.

Na het museum ga je als Amerikaan (en toerist) naar de voet van het Washington monument om te wachten op de vuurwerkshow. So did we! We hebben vier uur in de brandende zon gewacht tot het spektakel zou beginnen. Maar we hadden wel de mooiste plek, hoger op een heuvel, met een mooi uitzicht over the pool of reflection en het Lincoln memorial. Een kwartier voor het zou beginnen, kwamen chubs and chubbier ook ten tonele en zij vonden het nodig om midden in ons beeld te gaan staan. Na veel zuchten en steunen en laten merken dat twee kleine meisjes achter hun hier niet gelukkig van werden, gingen ze uiteindelijk zitten. Het vuurwerk was zeker het wachten waard! Een half uur lang gingen de mooiste pijlen de lucht in.
Na het vuurwerk, verwachtten we dat het feest echt zou beginnen, maar de VS is geen Nederland. Dit was het feest.. Dus samen met een paar honderd duizend anderen zochten we de metro op, om terug te gaan naar het hotel.

Zaterdag hebben we een wandeling gemaakt over Arlington. Ons hotel stond vlak bij een van de ingangen van de militaire begraafplaats dus we waren er snel. Op onze weg hebben het Iwo Jima Monument bekeken, de geweldig mooie klokkentoren die wij (Nederlanders) cadeau hebben gedaan, het graf van Kennedy, het graf van de onbekende soldaat en de wisseling van de wacht (wat een poppenkast). En natuurlijk zagen we onderweg de uitgestrekte velden met alle militaire begraafplaatsen. We hadden bedacht om over het park door te lopen naar het Pentagon. Helaas bleek na een wandeling van 1.5 uur dat er geen uitgang was aan die kant van het park. En omdat we de hitte en het wandelen zat waren en omdat we om 4 uur ergens moesten zijn, zijn we maar over de muur geklommen.
Het Pentagon is een mooi gebouw maar daar is dan ook alles mee gezegd. Wat wel leuk is om te weten, mocht je er ooit naar toe willen, is dat je je invalidekaart niet moet vergeten. Ze hebben 100 invalideparkeerplaatsen voor de deur, dus als je niet te ver wilt lopen...
Net als iedere Nederlander zaten wij er om 16 h klaar voor. Lotte had een sportbar uitgezocht die met name gericht was op voetbal en dat bleek the place to be. Er waren redelijk wat Nederlandse en Costa Ricaanse fans, dus er was veel sfeer en genoeg mensen die met ons mee voelden. Wat ons wel tegenviel is dat onze 'mede-Nederlanders' al waren vergeten dat je de overwinning moet vieren: vijf minuten na de laatste penalty was de bar al zo goed als leeg. Een paar Amerikanen wisten ons te vertellen waar het gezellige uitgaansgebied van Washington was, dus zijn we daar maar naar toe gegaan. Wij hebben de overwinning in ieder geval goed gevierd, we hopen jullie ook.

Zondag hebben we de oorlogsmonumenten en memorials voor de presidenten bekeken. Erg imposant allemaal! Om even bij te komen van de hitte en wandeling, zijn we taart gaan eten in het foodcourt van Union Station, centraal station van Washington, om Huubs (Lotte’s vader) verjaardag te vieren. Na een enorme omweg te hebben gemaakt om toch nog even het Vietnam War Monument te bekijken, zijn we nogmaals de rib bij hardrock gaan uitproberen. Daarna hebben we het Capitool bij nacht bekeken en ons heerlijke bed voor de laatste keer weer opgezocht.

Maandag hadden we een reservering gemaakt bij het Capitool voor een rondleiding. Vooraf hebben we nog even de Library of Congres aangedaan. We zouden graag willen zeggen dat we de grote zaal hebben bekeken, maar de Amerikanen hebben een of andere glazen kooi geïnstalleerd halverwege een balkon waardoor je net het plafond en de achterwand kon zien.

Het Capitool was ook bijzonder. We begonnen met een 13-minuten lange film over de geschiedenis van Amerika en het Capitool. (Kon Goebbels nog een puntje aan zuigen.) Daarna volgde een tour van drie kwartier door de drie belangrijkste zalen van het Capitool. Natuurlijk moet er iets in de stijgers staan als je een toeristische attractie bezoekt en in ons geval was dat de apotheose van Washington. Je weet wel, dat schilderij in de binnenkant van de koepel...

Helaas zat hierna ons holiday weekend er alweer op. We hebben het erg naar ons zin gehad in Washington en zijn (op enkele delen van onze huid) mooi bijgekleurd.
Deze week staan er opnieuw niet heel veel operaties gepland, maar met de halve finale morgen en onze beoordeling op donderdag zullen we wel weer een spannende week tegemoet gaan.