Vegas here we come.. NOT.. of toch? (dag 39-56)
Blijf op de hoogte en volg Kim en Lotte
25 Juli 2014 | Verenigde Staten, Cincinnati
Lieve allemaal,
Hier de allerlaatste update van onze weken in Cincinnati..! We hebben een hele leuke tijd gehad maar we zijn erg blij dat we morgen Koen en Maarten weer terug zien.
Het is alweer twee en een halve week geleden dat we de laatste blog hebben geschreven. Onze laatste blog begint dus op woensdag 9 juni toen we nog in de veronderstelling waren dat we wereldkampioen zouden worden. Net als alle andere woensdagen, hadden we die dag vergaderingen en onderwijs. Normaal gesproken waren we ruim voor 16h klaar (de tijd dat voor ons de wedstrijd zou beginnen) maar dr Peña had er zin in vandaag en bleef maar lullen. Dr Bischoff had al een paar keer gezinspeeld op de wedstrijd maar de Mexicaan leek het maar niet te begrijpen. Iets voor vier konden we gelukkig het ziekenhuis verlaten om asap naar downtown te gaan om daar met huisgenoten de wedstrijd te kijken. Helaas wilde de eerste bar het geluid niet aanzetten en zijn we uit protest naar een andere bar gelopen. Helaas had de tweede bar ook al geen geluid en moesten we nog verder zoeken. Hierdoor hadden we al 25 min van de eerste helft gemist en hadden we toen al kunnen weten hoe het af zou lopen. Helemaal toen de nieuwe bar volstroomde met Reds fans (baseball) en ze het geluid van de tv overstemden.
Na de diepe teleurstelling en een rusteloze nacht brak donderdag de belangrijkste dag van onze komst hier in Cincinnati aan. Dr. Bischoff zou ons beoordelingsformulier invullen! We hadden al weken lichte kriebels voor dit moment omdat we geen idee hadden hoe ze ons zou beoordelen. Gelukkig hadden we een heel lief mailtje van haar toen we wakker werden waarin ze zei dat ze voelsprieten had voor goede dokters en dat ze dacht dat wij daar zeker bij hoorden. Dus met een opgelucht gevoel zijn wij naar haar toegegaan. Het werd helemaal leuk toen ze de cijfers wilde invullen. Ze wilde ons een 10 geven!! Helaas zou onze examencommissie dat nooit accepteren en hebben we haar maar om een 8 gevraagd. Zij was natuurlijk stom verbaasd dat studenten om een lager cijfer vroegen en wij omdat we nog nooit een 10 hadden gehad voor een coschap. Om te vieren dat we het coschap hadden gehaald en dat Kim zo goed als officieel afgestudeerd was, zijn we naar Kenwood gegaan. Daar hebben we onszelf getrakteerd op een nieuwe zonnebril, een stukje cheesecake en een McFlurry. (En nee, we zijn nog steeds niets aangekomen.) ‘s Avonds hadden we natuurlijk geen zin meer om te koken, dus kon Lotte eindelijk haar five way Chili bij de skyline eten (the signature dish van Cincinnati (foto)).
Vrijdag was weer bowel management Friday met super veel patiënten. Voor ons een beetje saai omdat we er al zoveel hadden gezien de vorige keer. Na de poli zijn we met pyjama chinees naar jungle jims gegaan. Dit is een super grote internationale supermarkt, net een pretpark. In het begin viel het ons erg tegen omdat we niet echt Nederlandse producten konden vinden. Later vonden we in een hoekje van een andere hal het Holland huisje. Hier hebben we even flink ingeslagen: chocoladepasta van de AH, kaas, stroopwafels, paprika chips, drop en andere snoepjes. Helaas waren er geen kroketten, frikadellen en bitterballen te vinden.. Daar moeten we dus nog een paar weekjes op wachten.
Die avond waren we uitgenodigd voor de verjaardag van een van onze nieuwe vrienden. Hiervoor zijn we naar het Hofbrauhaus gegaan waar we een heerlijke (en enorme) Wiener schnitzel hebben gegeten. Later zijn we samen naar een bar gegaan. Dit was erg gezellig, hoewel wij ons wel afvroegen of dit niet een gay bar was, aangezien er wat lookalikes van Conchita Wurst rondliepen..
Zaterdag was het tijd voor een echt Amerikaans hangover ontbijt(/lunch). Terwijl de anderen allerlei exotische gerechten bestelden, hielden wij het maar bij pancakes. Daarna was het tijd voor het Jefferson House feest. Een afscheidsfeestje voor Reza, Sara en Sam. En vroeg afstudeerfeestje voor Kim. Eerst hebben we met onze huisgenoten, waaronder een Braziliaanse, de loser finale gekeken. Daarna hebben we samen gekookt en gegeten. De avond hebben we afgesloten met een Amerikaans spelletje. Ons advies: eet NOOOIT samen met Chinezen. Het gesmak en geboer vliegt je om de oren.
Zondag hebben we lekker uitgeslapen en rustig aan gedaan. Na het skypen met het thuisfront hebben we de finale gekeken met een nep radler. (Niet te zuipen!)
Kim heeft vervolgens de hele nacht wakker gelegen omdat ze te veel had geslapen de dagen ervoor. En toen ze eindelijk ingedut was, werden we wreed wakker gemaakt door onze Indiaanse buurman. Die vond het nodig om (voor de derde keer ) om 5 uur ’s morgens kotsgeluiden te produceren. Hierna konden we allebei de slaap niet echt meer vatten en begonnen we ’s morgens met weinig motivatie (en ietwat chagrijnig) aan onze laatste twee weken.
De uren in het ziekenhuis verliepen die week tergend langzaam. Daarbuiten hebben we ons nog goed kunnen vermaken. (Er zijn niet veel films op Netflix die we nog niet gezien hebben..) Dinsdag zijn we naar het casino van Cincinnati gegaan om ons geluk voor Las Vegas te beproeven. Nadat we uitgebreid hadden gegeten van het buffet (2 uur, 6 rondes), zijn we doorgegaan naar de slots. Het lot was ons gunstig gestemd en nadat we onze inzet, het eten en drinken, de bus en de tip hadden teruggewonnen, konden we nog 100 dollar winst mee naar huis nemen! Woensdag bleken alle meetings gecanceld te zijn en hadden we een extra dagje vrij, heerlijk!
Donderdag zijn we net als ieder ander, erg geschrokken van de vliegtuigramp. We lezen de hele dag door de liveblog op nu.nl. We zijn er helemaal naar van.
Ons laatste weekend in Cinci hebben we het rustig aan gedaan. Helaas viel het weer wat tegen. In plaats van naar het zwembad zijn we zaterdag daarom naar Rookwood gegaan, weer een ander shopping center hier. Deze viel helaas wat tegen, dus het werd maar een kort bezoekje. Zondag zijn we naar downtown gegaan voor de wekelijkse wijnproeverij. Er was alleen 1 probleempje: de wijn was nergens te vinden. Uiteindelijk zijn we daarom maar naar Newport te gaan om daar een burger te eten en een wijntje te drinken, in de wetenschap dat in Nederland hard gewerkt was aan de verhuizing van Maarten en Kim.
Maandag begon dan echt de allerlaatste week. Als afscheid werden we mee uit eten genomen door Weihong (onze Chinese huisgenote). We hebben een erg gezellige avond gehad en lekker Italiaans gegeten. Voor de verandering werden hier ‘normale’ porties geserveerd.
Dinsdag is Kim thuis gebleven om te wachten op een pakketje voor Maarten.. Ondertussen was Lotte naar het ziekenhuis om een grote operatie bij te wonen. Om 11 uur bleek dat we allebei al drie uur aan het wachten waren, de OK gecanceld was en het pakketje nog ergens in een busje onderweg was. Ook een manier om je tijd doorgekomen.
Donderdag was een nachtmerrie. We hadden van tevoren bedacht dat we op deze dag onze koffers zouden inpakken. Om 7:11 ging de telefoon. Maarten met het bericht dat hij geen goed nieuws had. Zijn bataljon zou zeer waarschijnlijk de crashsite in Oekraïne moeten gaan beveiligen. Hierop had defensie alle verloven ingetrokken, wat er op neer kwam dat Maarten zaterdag niet in het vliegtuig kon stappen. We wisten niet wat ons overkwam. Zo lang naar uitgeleefd en nog maar twee dagen te gaan. We snapten heel goed dat het een mooie taak voor defensie zou zijn om het onderzoek te beveiligen maar dat dit dan net tijdens onze vakantie moest gebeuren…. Na eerst een flinke pot te hebben gejankt en naar mogelijke terugvluchten voor Kim te hebben gezocht, hebben we onszelf bij elkaar geraapt om onszelf op een troostontbijt te trakteren. Na een vieze ‘ Belgische wafel’ naar binnen te hebben gewerkt, zijn we door gegaan naar het winkelcentrum. Voor iedere vrouw het middel tegen verdriet. Echt bizar hoeveel mensen op een dag kunnen vragen hoe je dag is of hoe het met je gaat… Omdat Kim nu geen McFlurry’s in American size kon eten aan the west coast hebben we onszelf daar ook nog op getrakteerd.
In de bus terug naar huis belde Maarten opnieuw. Hele missie gecanceld..! Hij zou zaterdag gewoon in het vliegtuig stappen. Enorm opgelucht en gelukkig, kwamen we weer thuis. Al kunnen we het pas echt geloven als ze zaterdag beiden voor onze neus staan.
’s Avonds hadden onze nieuwe vrienden nog een afscheidsetentje georganiseerd. Erg lief en erg gezellig. Wel raar om afscheid te moeten nemen. Gelukkig is er tegenwoordig zoiets als social media en is het makkelijk om contact te houden.
Vandaag (vrijdag) hebben weer eerst onze telefoons gecheckt om te zien of er niet toch weer iets anders besloten was in Nederland. Toen bleek dat dit gelukkig niet het geval was, zijn we vroeg opgestaan om nogmaals de international meeting bij te wonen. Na de meeting nam dr. Pena ons mee naar zijn kantoor omdat hij ons zijn nieuwe boek wilde geven. Hij schreef daarin een persoonlijke boodschap dat ons direct promoveerde tot het doctorschap en Lotte daarbij tot kinderchirurg. Dat ging makkelijk! Kunnen iedereen aanraden 8 weken naar de VS te gaan, scheelt drie jaar onderzoek en zes jaar specialisatie.
Vanmiddag hebben we nog ff met het thuisfront geskyped en vanavond staat ons laatste puntje op onze ‘ what to do in Cincinnati list’ op de planning: the Reds ballgame. Jaja, wij gaan drie uur lang naar een baseball wedstrijd kijken. Vast niet zo spannend als de finale waterpolo van morgen maar wel heel Amerikaans.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, leuke reacties en steun de afgelopen weken. Wij gaan lekker genieten van onze reis en zien jullie 18 augustus weer! Voor degenen die de vakantie nog tegoed hebben: een hele fijne vakantie gewenst!
Hier de allerlaatste update van onze weken in Cincinnati..! We hebben een hele leuke tijd gehad maar we zijn erg blij dat we morgen Koen en Maarten weer terug zien.
Het is alweer twee en een halve week geleden dat we de laatste blog hebben geschreven. Onze laatste blog begint dus op woensdag 9 juni toen we nog in de veronderstelling waren dat we wereldkampioen zouden worden. Net als alle andere woensdagen, hadden we die dag vergaderingen en onderwijs. Normaal gesproken waren we ruim voor 16h klaar (de tijd dat voor ons de wedstrijd zou beginnen) maar dr Peña had er zin in vandaag en bleef maar lullen. Dr Bischoff had al een paar keer gezinspeeld op de wedstrijd maar de Mexicaan leek het maar niet te begrijpen. Iets voor vier konden we gelukkig het ziekenhuis verlaten om asap naar downtown te gaan om daar met huisgenoten de wedstrijd te kijken. Helaas wilde de eerste bar het geluid niet aanzetten en zijn we uit protest naar een andere bar gelopen. Helaas had de tweede bar ook al geen geluid en moesten we nog verder zoeken. Hierdoor hadden we al 25 min van de eerste helft gemist en hadden we toen al kunnen weten hoe het af zou lopen. Helemaal toen de nieuwe bar volstroomde met Reds fans (baseball) en ze het geluid van de tv overstemden.
Na de diepe teleurstelling en een rusteloze nacht brak donderdag de belangrijkste dag van onze komst hier in Cincinnati aan. Dr. Bischoff zou ons beoordelingsformulier invullen! We hadden al weken lichte kriebels voor dit moment omdat we geen idee hadden hoe ze ons zou beoordelen. Gelukkig hadden we een heel lief mailtje van haar toen we wakker werden waarin ze zei dat ze voelsprieten had voor goede dokters en dat ze dacht dat wij daar zeker bij hoorden. Dus met een opgelucht gevoel zijn wij naar haar toegegaan. Het werd helemaal leuk toen ze de cijfers wilde invullen. Ze wilde ons een 10 geven!! Helaas zou onze examencommissie dat nooit accepteren en hebben we haar maar om een 8 gevraagd. Zij was natuurlijk stom verbaasd dat studenten om een lager cijfer vroegen en wij omdat we nog nooit een 10 hadden gehad voor een coschap. Om te vieren dat we het coschap hadden gehaald en dat Kim zo goed als officieel afgestudeerd was, zijn we naar Kenwood gegaan. Daar hebben we onszelf getrakteerd op een nieuwe zonnebril, een stukje cheesecake en een McFlurry. (En nee, we zijn nog steeds niets aangekomen.) ‘s Avonds hadden we natuurlijk geen zin meer om te koken, dus kon Lotte eindelijk haar five way Chili bij de skyline eten (the signature dish van Cincinnati (foto)).
Vrijdag was weer bowel management Friday met super veel patiënten. Voor ons een beetje saai omdat we er al zoveel hadden gezien de vorige keer. Na de poli zijn we met pyjama chinees naar jungle jims gegaan. Dit is een super grote internationale supermarkt, net een pretpark. In het begin viel het ons erg tegen omdat we niet echt Nederlandse producten konden vinden. Later vonden we in een hoekje van een andere hal het Holland huisje. Hier hebben we even flink ingeslagen: chocoladepasta van de AH, kaas, stroopwafels, paprika chips, drop en andere snoepjes. Helaas waren er geen kroketten, frikadellen en bitterballen te vinden.. Daar moeten we dus nog een paar weekjes op wachten.
Die avond waren we uitgenodigd voor de verjaardag van een van onze nieuwe vrienden. Hiervoor zijn we naar het Hofbrauhaus gegaan waar we een heerlijke (en enorme) Wiener schnitzel hebben gegeten. Later zijn we samen naar een bar gegaan. Dit was erg gezellig, hoewel wij ons wel afvroegen of dit niet een gay bar was, aangezien er wat lookalikes van Conchita Wurst rondliepen..
Zaterdag was het tijd voor een echt Amerikaans hangover ontbijt(/lunch). Terwijl de anderen allerlei exotische gerechten bestelden, hielden wij het maar bij pancakes. Daarna was het tijd voor het Jefferson House feest. Een afscheidsfeestje voor Reza, Sara en Sam. En vroeg afstudeerfeestje voor Kim. Eerst hebben we met onze huisgenoten, waaronder een Braziliaanse, de loser finale gekeken. Daarna hebben we samen gekookt en gegeten. De avond hebben we afgesloten met een Amerikaans spelletje. Ons advies: eet NOOOIT samen met Chinezen. Het gesmak en geboer vliegt je om de oren.
Zondag hebben we lekker uitgeslapen en rustig aan gedaan. Na het skypen met het thuisfront hebben we de finale gekeken met een nep radler. (Niet te zuipen!)
Kim heeft vervolgens de hele nacht wakker gelegen omdat ze te veel had geslapen de dagen ervoor. En toen ze eindelijk ingedut was, werden we wreed wakker gemaakt door onze Indiaanse buurman. Die vond het nodig om (voor de derde keer ) om 5 uur ’s morgens kotsgeluiden te produceren. Hierna konden we allebei de slaap niet echt meer vatten en begonnen we ’s morgens met weinig motivatie (en ietwat chagrijnig) aan onze laatste twee weken.
De uren in het ziekenhuis verliepen die week tergend langzaam. Daarbuiten hebben we ons nog goed kunnen vermaken. (Er zijn niet veel films op Netflix die we nog niet gezien hebben..) Dinsdag zijn we naar het casino van Cincinnati gegaan om ons geluk voor Las Vegas te beproeven. Nadat we uitgebreid hadden gegeten van het buffet (2 uur, 6 rondes), zijn we doorgegaan naar de slots. Het lot was ons gunstig gestemd en nadat we onze inzet, het eten en drinken, de bus en de tip hadden teruggewonnen, konden we nog 100 dollar winst mee naar huis nemen! Woensdag bleken alle meetings gecanceld te zijn en hadden we een extra dagje vrij, heerlijk!
Donderdag zijn we net als ieder ander, erg geschrokken van de vliegtuigramp. We lezen de hele dag door de liveblog op nu.nl. We zijn er helemaal naar van.
Ons laatste weekend in Cinci hebben we het rustig aan gedaan. Helaas viel het weer wat tegen. In plaats van naar het zwembad zijn we zaterdag daarom naar Rookwood gegaan, weer een ander shopping center hier. Deze viel helaas wat tegen, dus het werd maar een kort bezoekje. Zondag zijn we naar downtown gegaan voor de wekelijkse wijnproeverij. Er was alleen 1 probleempje: de wijn was nergens te vinden. Uiteindelijk zijn we daarom maar naar Newport te gaan om daar een burger te eten en een wijntje te drinken, in de wetenschap dat in Nederland hard gewerkt was aan de verhuizing van Maarten en Kim.
Maandag begon dan echt de allerlaatste week. Als afscheid werden we mee uit eten genomen door Weihong (onze Chinese huisgenote). We hebben een erg gezellige avond gehad en lekker Italiaans gegeten. Voor de verandering werden hier ‘normale’ porties geserveerd.
Dinsdag is Kim thuis gebleven om te wachten op een pakketje voor Maarten.. Ondertussen was Lotte naar het ziekenhuis om een grote operatie bij te wonen. Om 11 uur bleek dat we allebei al drie uur aan het wachten waren, de OK gecanceld was en het pakketje nog ergens in een busje onderweg was. Ook een manier om je tijd doorgekomen.
Donderdag was een nachtmerrie. We hadden van tevoren bedacht dat we op deze dag onze koffers zouden inpakken. Om 7:11 ging de telefoon. Maarten met het bericht dat hij geen goed nieuws had. Zijn bataljon zou zeer waarschijnlijk de crashsite in Oekraïne moeten gaan beveiligen. Hierop had defensie alle verloven ingetrokken, wat er op neer kwam dat Maarten zaterdag niet in het vliegtuig kon stappen. We wisten niet wat ons overkwam. Zo lang naar uitgeleefd en nog maar twee dagen te gaan. We snapten heel goed dat het een mooie taak voor defensie zou zijn om het onderzoek te beveiligen maar dat dit dan net tijdens onze vakantie moest gebeuren…. Na eerst een flinke pot te hebben gejankt en naar mogelijke terugvluchten voor Kim te hebben gezocht, hebben we onszelf bij elkaar geraapt om onszelf op een troostontbijt te trakteren. Na een vieze ‘ Belgische wafel’ naar binnen te hebben gewerkt, zijn we door gegaan naar het winkelcentrum. Voor iedere vrouw het middel tegen verdriet. Echt bizar hoeveel mensen op een dag kunnen vragen hoe je dag is of hoe het met je gaat… Omdat Kim nu geen McFlurry’s in American size kon eten aan the west coast hebben we onszelf daar ook nog op getrakteerd.
In de bus terug naar huis belde Maarten opnieuw. Hele missie gecanceld..! Hij zou zaterdag gewoon in het vliegtuig stappen. Enorm opgelucht en gelukkig, kwamen we weer thuis. Al kunnen we het pas echt geloven als ze zaterdag beiden voor onze neus staan.
’s Avonds hadden onze nieuwe vrienden nog een afscheidsetentje georganiseerd. Erg lief en erg gezellig. Wel raar om afscheid te moeten nemen. Gelukkig is er tegenwoordig zoiets als social media en is het makkelijk om contact te houden.
Vandaag (vrijdag) hebben weer eerst onze telefoons gecheckt om te zien of er niet toch weer iets anders besloten was in Nederland. Toen bleek dat dit gelukkig niet het geval was, zijn we vroeg opgestaan om nogmaals de international meeting bij te wonen. Na de meeting nam dr. Pena ons mee naar zijn kantoor omdat hij ons zijn nieuwe boek wilde geven. Hij schreef daarin een persoonlijke boodschap dat ons direct promoveerde tot het doctorschap en Lotte daarbij tot kinderchirurg. Dat ging makkelijk! Kunnen iedereen aanraden 8 weken naar de VS te gaan, scheelt drie jaar onderzoek en zes jaar specialisatie.
Vanmiddag hebben we nog ff met het thuisfront geskyped en vanavond staat ons laatste puntje op onze ‘ what to do in Cincinnati list’ op de planning: the Reds ballgame. Jaja, wij gaan drie uur lang naar een baseball wedstrijd kijken. Vast niet zo spannend als de finale waterpolo van morgen maar wel heel Amerikaans.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, leuke reacties en steun de afgelopen weken. Wij gaan lekker genieten van onze reis en zien jullie 18 augustus weer! Voor degenen die de vakantie nog tegoed hebben: een hele fijne vakantie gewenst!
-
25 Juli 2014 - 22:26
Henk En Henny:
Hallo dames,
Fijn dat jullie alles goed hebben afgesloten daar.
Het was wel eventjes schrikken toen de boodschap van Maarten kwam, maar gelukkig komt alles goed.
Wij wensen jullie daar nog een gezellige vakantie toe samen, geniet ervan.
Groet Henk en Henny.
-
25 Juli 2014 - 22:32
Wilma:
Fijne vakantie gewenst en het was mooi om je reisverslagen te lezen.
Groetjes uit Zundert en veel plezier dat hebben jullie wel verdiend -
25 Juli 2014 - 22:37
Monique De Vogt:
Lieve Lotte en Kim,
Ik heb genoten van jullie verhalen. Had al van Simone begrepen dat t ff spannend was of alles door zou gaan!
Geniet van jullie mannen en van de vakantie!
Groetjes uit Roosendaal -
26 Juli 2014 - 00:45
Simone En Kees.:
Hoi lieverds....nog maar een paar uurtjes. ..dan zijn jullie mannen er eindelijk.
Spannend was het zeker of maarten wel mee kon...maar gelukkig.
ga heerlijk genieten en veel zien...jullie hebben het verdient. .zeker na het behalen van een 10 bijgesteld naar een super 8. Gefeliciteerd dames.
dikke kus..en we zijn er 18 aug. hoor. Xxxx -
26 Juli 2014 - 07:53
Job Morsink:
Lieve ladies,
Wat een bijzondere en enerverende laatste week in Cincinnati!
Jullie hebben dat samen stevig opgepakt, daar zijn we het hier aan de overkant van het water allemaal over eens. En nu.....Vakantie!! Ze zijn onderweg, die mannen van jullie. Er gaat spoedig een einde komen aan jullie fantastische studietijd - en alles wat daarbij hoorde;-)- in Amerika. Een ervaring die je altijd bij zal blijven. Wij hebben zin om jullie weer te zien en vertrekken ook eerst nog voor een vakantie.
Till soon, Henk en Job
-
26 Juli 2014 - 08:40
Lars & Eline:
Heel veel plezier met jullie rondreis! Geniet ervan en take care! -
26 Juli 2014 - 11:03
Huub:
Hallo Lotte en Kim,
Weer een mooi reisverslag met toch voor jullie alles goed gekomen en hopelijk kunnen jullie met veel plezier terugkijken, Het zal zeker een heel bijzondere ervaring zijn geweest.
Vanochtend met geheel naar stijl een onvoorziene vertraging Koen en Maarten op Schiphol nog op tijd afgezet. (oorzaak te hoog geladen vrachtwagen met hooi was onze inschatting).
Hopelijk was dit de laatste hobbel.
Goeie reis voor jullie en geniet ervan.
Ook namens Bep natuurlijk.
Hartelijke groeten,
Huub -
26 Juli 2014 - 11:46
Bep:
Hoi Lotte en Kim
We hebben erg met jullie mee geleefd de afgelopen tijd .
De spanning van afgelopen donderdag was hier ook voelbaar.
Maar nu gaan genieten van jullie vakantie.
Een dikke knuffel
ook namens Huub
groeten
Bep -
26 Juli 2014 - 19:05
Sanne En Tom:
Hoi lotje en kim,
Zo het 'zware werk' zit erop voor jullie. Fijn dat jullie zo'n goede tijd hebben gehad en leuke mensen hebben leren kennen. Een mooi punt en een leuke honkbalwedstrijd (je weet het wij zijn jaloers... -
26 Juli 2014 - 19:10
Sanne En Tom:
(oeps hij heeft niet alles gepost, hier het vervolg)
..... als afsluiting van jullie stage periode. Nu op naar de reisperiode!
Koen, Maarten en jullie twee zijn nu allemaal in de lucht, hopelijk kunnen jullie elkaar snel in de armen sluiten en dan begint jullie trip.
Geniet er ontzettend van, ga leuke dingen zien en ook doen, dit is een reis die jullie je leven niet meer vergeten dus maak er een onvergetelijke tijd van!
Meiden heel veel plezier en Lotte vergeet je opdrachtjes niet...
Een dikke kus -
26 Juli 2014 - 21:39
Nicole, Peter En Linsy:
Lieve Lotte en Kim,
We zullen jullie verhalen missen en hebben ontzettend meegeleefd en genoten van alle verhalen.
Wat ontzettend fijn dat allebei jullie mannen vandaag als het goed is bij jullie zijn.
Geniet met elkaar nog van een heerlijke welverdiende vakantie en tot snel als jullie weer thuis veilig in Nederland zijn.
Liefs vanuit Kootwijk,
Nicole, Peter en Linsy -
27 Juli 2014 - 08:47
Karo &Gert:
...en nu heerlijk genieten van jullie reis! Kijk jullie oogjes uit en kom met nog meer mooie verhalen thuis :) Groetjes, Karo &Gert
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
